Soms loopt het leven anders

Een paar maanden geleden kreeg ik een berichtje dat de partner van mijn vader graag contact met mij wilde. Nu moet je weten dat mijn vader al in 1989 is overleden en niet veel later het contact met Nel, want zo heet ze, verwaterde. We konden het toentertijd super goed met elkaar vinden, maar ze begon na zijn dood haar verdriet te verdrinken en veranderde daardoor in een boze, gefrustreerde en verbaal agressieve vrouw. En ergens in dat proces hebben we elkaar losgelaten…..

Maar fast forward naar 2023 wilde ze mij graag weer zien, want ze had kanker en niet lang meer te leven.

Het weerzien was warm en liefdevol. Ik zag een vrouw die het wel anders had gewild, maar niet was gelukt. Een vrouw die nog steeds over het leven met mijn vader sprak, alsof er geen 34 jaar tussen zat. Een vrouw die al die jaren haar verdriet en eenzaamheid had verdoofd en nu troost vond bij de gedachte dat ze snel weer met hem herenigd zou worden.

Ik voelde zoveel compassie voor haar en dacht ook;

𝙯𝙤 𝙯𝙞𝙚𝙩 𝙟𝙚 𝙡𝙚𝙫𝙚𝙣 𝙚𝙧 𝙙𝙪𝙨 𝙪𝙞𝙩 𝙖𝙡𝙨 𝙟𝙚 𝙟𝙚 𝙨𝙝𝙞𝙩 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙤𝙥𝙡𝙤𝙨𝙩.

Want hoe zou haar leven zijn verlopen als ze bijvoorbeeld hypnotherapie had gevolgd? Als ze haar trauma’s had aangekeken? Door de pijn heen was gegaan? Los had kunnen laten? Weer in verbinding met zichzelf was gekomen? En daardoor andere keuzes had gemaakt?

We zullen het nooit weten. Vorige week dinsdag is ze overleden en vandaag nemen we afscheid van haar.

Haar leven is nu een verhaal. Net zoals jouw- en mijn leven dat is. Jij bepaalt zelf hoe je volgende hoofdstuk eruit ziet. En door met jezelf aan het werk te gaan, wat zeker niet altijd makkelijk is, heb je wel de touwtjes in handen om jouw verhaal alleen maar beter en fijner te maken.

Dus hierbij een liefdevol zetje; 𝙡𝙤𝙨 𝙟𝙚 𝙨𝙝𝙞𝙩 𝙤𝙥!